Informujemy, że Pani/Pana dane osobowe są przetwarzane przez Fundację Instytut na Rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris z siedzibą w Warszawie przy ul. Zielnej 39, kod pocztowy 00-108 (administrator danych) w ramach utrzymywania stałego kontaktu z naszą Fundacją w związku z jej celami statutowymi, w szczególności poprzez informowanie o organizowanych akcjach społecznych. Podstawę prawną przetwarzania danych osobowych stanowi art. 6 ust. 1 lit. f rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (RODO).

Podanie danych jest dobrowolne, niemniej bez ich wskazania nie jest możliwa realizacja usługi newslettera. Informujemy, że przysługuje Pani/Panu prawo dostępu do treści swoich danych osobowych, ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania, prawo do przenoszenia danych, prawo wniesienia sprzeciwu wobec ich przetwarzania, a także prawo do wniesienia skargi do organu nadzorczego.

Korzystanie z newslettera jest bezterminowe. W każdej chwili przysługuje Pani/Panu prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania danych osobowych. W takim przypadku dane wprowadzone przez Pana/Panią w procesie rejestracji zostaną usunięte niezwłocznie po upływie okresu przedawnienia ewentualnych roszczeń i uprawnień przewidzianego w Kodeksie cywilnym.

Do Pani/Pana danych osobowych mogą mieć również dostęp podmioty świadczące na naszą rzecz usługi w szczególności hostingowe, informatyczne, drukarskie, wysyłkowe, płatnicze. prawnicze, księgowe, kadrowe.

Podane dane osobowe mogą być przetwarzane w sposób zautomatyzowany, w tym również w formie profilowania. Jednak decyzje dotyczące indywidualnej osoby, związane z tym przetwarzaniem nie będą zautomatyzowane.

W razie jakichkolwiek żądań, pytań lub wątpliwości co do przetwarzania Pani/Pana danych osobowych prosimy o kontakt z wyznaczonym przez nas Inspektorem Ochrony Danych pisząc na adres siedziby Fundacji: ul. Zielna 39, 00-108 Warszawa, z dopiskiem „Inspektor Ochrony Danych” lub na adres poczty elektronicznej [email protected]

Przejdź do treści
PL | EN
Facebook Twitter Youtube

Analiza uchwały nr L/687/18 Rady Miejskiej w Słupsku z dnia 28 marca 2018 r. w sprawie przyjęcia „Programu wsparcia edukacji zdrowotnej młodzieży na lata 2018-2020”

Data publikacji: 12.10.2018

 

Analiza uchwały nr L/687/18

Rady Miejskiej w Słupsku

z dnia 28 marca 2018 r. w sprawie przyjęcia

„Programu wsparcia edukacji zdrowotnej młodzieży na lata 2018-2020”

 

1. Wstęp

 

W dniu 28 marca 2018 r. Rada Miasta Słupska podjęła uchwałę nr L687/18w sprawie przyjęcia „Programu wsparcia edukacji zdrowotnej młodzieży na lata 2018-2020” (dalej: „uchwała”). Przedmiotem programu ma być „prowadzenie kompleksowej edukacji młodzieży szkół ponadpodstawowych Miasta Słupska w zakresie edukacji zdrowotnej na temat prokreacji i kwestii związanych z rolą płci, równouprawnieniem w związkach, zapobieganiem, a także niwelowaniem wszechobecnego i dotkliwego problemu przemocy seksualnej.”[1] Jego celem zaś „zwiększenie świadomości, podniesienie poziomu wiedzy oraz promowanie zachowań prozdrowotnych młodzieży słupskich szkół w zakresie zdrowia prokreacyjnego dotyczących min. planowania rodziny i metod antykoncepcji, budowania prawidłowych relacji w związku, eliminowania ryzykownych zachowań zdrowotnych, niwelowania problemu przemocy seksualnej.”[2]

Już same te informacje nasuwają szereg wątpliwości, które po lekturze całej, niedługiej przecież, uchwały, jedynie się pogłębiają. Najważniejsza z nich dotyczy zgodności uchwały z prawem i (braku) kompetencji Rady Miejskiej w Słupsku do regulowania materii w niej zawartej. Jako, że kontrola uchwał rady gminy, wykonywana zarówno przez organ nadzorczy jak i przez sąd administracyjny, zasadniczo dokonywana jest ze względu na właśnie to i tylko to kryterium – zgodności z prawem – dlatego właściwym będzie przeprowadzić analizę rzeczonego aktu pod tym przede wszystkim kątem. Dodajmy, że sankcją za niezgodność z prawem jest nieważność uchwały, aczkolwiek tylko pod warunkiem, że naruszenie prawa mieści się w kategorii ciężkich, rażących naruszeń. Przykładem takiego naruszenia jest podjęcie uchwały bez podstawy prawnej.

Rada Miejska w Słupsku jako podstawę prawną uchwały podała następujące przepisy:

  • art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, Dz.U. z 2017 r. poz. 1875, poz. 2232; z 2018 r. poz. 130, dalej: u.s.g.,
  • art. 18 ust. 1 u.s.g. oraz
  • art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, Dz.U. z 2015 r. poz. 1390, dalej: u.p.p.r.

2. Przepisy ustawy o samorządzie gminnym

Pierwszy z nich, art. 7 ust. 1 pkt 5 u.s.g., stanowi, iż „zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy ochrony zdrowia.” Zgodnie z drugim, art. 18 ust. 1 u.s.g., „do właściwości rady gminy należą wszystkie sprawy pozostające w zakresie działania gminy, o ile ustawy nie stanowią inaczej”.

Normy żadnego z tych przepisów, co należy już na wstępnie podkreślić, nie mogą stanowić podstawy do podejmowania rozstrzygnięć o charakterze wiążącym, w szczególności aktów prawa miejscowego. Potwierdza to jednomyślnie zarówno doktryna jak i orzecznictwo. I tak, w kontekście art. 7 ust. 1 u.s.g. komentatorzy zauważają, iż „każdy z zakresów spraw wymienionych w art. 7 ust. 1 powinien być "potwierdzony" i uszczegółowiony w ustawie odrębnej, poświęconej tematycznie sprawom stanowiącym zadania gminy. Przepisy wyodrębnione w jednostki redakcyjne oznaczone symbolami literowymi powinny być traktowane jako normy odsyłające do innych aktów prawnych.”[3] Podkreśla się także, iż „Aby określone zadanie z zakresu administracji publicznej mogło być przez gminę wykonywane, musi istnieć norma kompetencyjna wskazująca prawną formę realizacji takiego zadania, np. uchwały, zarządzenia lub decyzji. Przykładowo dla określenia polityki przestrzennej gminy nie stanowi podstawy prawnej art. 7 ust. 1 pkt 1 u.s.g., zgodnie z którym w szczególności zadania własne obejmują sprawy ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej. Podstawę prawną (normę kompetencyjną) dla realizacji tego zadania własnego gminy stanowią przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.”[4]

Podobnie w przypadku art. 18 ust. u.s.g. Przykładowo, WSA w Poznaniu, w wyroku z dnia 18 czerwca 2008 r.[5], stwierdza m.in.: "Nakładanie na obywateli obowiązków musi mieć podstawę prawną w wyraźnym upoważnieniu ustawowym. Przepis art. 18 ust. 1 SamGmU nie może w żadnym przypadku stanowić podstawy prawnej do nakładania na mieszkańców gminy jakichkolwiek obowiązków, zawiera bowiem jedynie domniemanie kompetencji rady gminy we wszystkich sprawach, w których ustawa o samorządzie gminnym nie stanowi inaczej". Zatem art. 18 ust. 1 u.s.g. „stanowi przede wszystkim podstawę dla rozstrzygania wątpliwości co do organu gminy właściwego do realizacji zadań gminy określonych w przepisach prawa materialnego w sytuacji, w której ustawodawca nie wskazał expressis verbis właściwego organu.”[6] "Przepis art. 18 SamGmU, stanowiąc przepis kompetencyjny, nie może funkcjonować samodzielnie, należy go stosować w powiązaniu z innymi przepisami szczególnymi i dopiero po uszczegółowieniu ogólnej kompetencji rady gminy stanowi podstawę prawną jej działań."[7]

Ewidentnie zatem ani art. 7 ust. 1 ani art. 18 ust. 1 u.s.g. nie mogą stanowić podstawy prawnej przedmiotowej uchwały w przypadku, gdy uchwała ta stanowi akt o charakterze władczym czyli gdy wkracza w sferę praw i obowiązków obywatela. Na podstawie treści Programu, stanowiącego jako załącznik do uchwały jej integralny element, nie można tego wykluczyć. Z Programu nie wynika bowiem w żaden sposób, by edukacja, mająca być prowadzona na jego podstawie, miała być dobrowolna. Przeciwnie, jej „kompleksowość” mogłaby wskazywać na ich obowiązkowy charakter.

Jednak nawet uznanie, że uchwała nie ma charakteru władczego (nie wywołuje skutków w zakresie praw i obowiązków podmiotów zewnętrznych), nie oznacza jeszcze samo przez się, że któryś z wspomnianych przepisów może zostać uznany za podstawę prawną uchwały. Także bowiem działania niewładcze działania rady gminy muszą pozostawać „w granicach zadań gminy przewidzianych w przepisach prawa.”[8] Wyrażone w art. 7 Konstytucji zasady legalizmu i praworządności wiążą wszystkie organy władzy publicznej, w tym również organy jednostek samorządu terytorialnego. Zakaz wykraczania poza zakres swoich kompetencji odnosi się przy tym do wszelkich form działalności, bez względu na to czy mają one charakter władczy, czy niewładczy, intencyjny, czy konkretny. Zasada ta ma w pełni zastosowanie do organów jednostek samorządu terytorialnego, o czym wprost stanowi § 133 w zw. z § 134 Zasad techniki prawodawczej. „W orzecznictwie sądów administracyjnych wyraźnie podkreśla się nielegalność uchwał i innych aktów jednostek samorządu terytorialnego, które wykraczają poza zadania powierzone im w ustawie i to niezależnie od nazwy wydanego aktu bądź jego normatywnego czy pozanormatywnego charakteru.”[9]

Powstaje zatem pytanie, czy materia zawarta w analizowanej uchwale mieści się w granicach zadań gminy z zakresu „ochrony zdrowia” o której stanowi art. 7 ust. 1 pkt 5 u.s.g. Byłoby tak, gdyby „prowadzenie kompleksowej edukacji młodzieży szkół ponadpodstawowych Miasta Słupska w zakresie edukacji zdrowotnej na temat prokreacji i kwestii związanych z rolą płci, równouprawnieniem w związkach, zapobieganiem, a także niwelowaniem wszechobecnego i dotkliwego problemu przemocy seksualnej” przewidywał któryś z aktów prawnych regulujących wykonywanie „ochrony zdrowia” przez samorząd terytorialny. Jak bowiem zauważył NSA, „zasady i sposób wykonywania przez gminę poszczególnych zadań własnych unormowane są w odrębnych aktach prawnych”[10].

Takich aktów na próżno jednak szukać. Edukacji w rzeczonej formie nie przewiduje ani ustawa z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, ani ustawa z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, ani ustawa z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Nie uprawnia do niej także ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii ani ustawa z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (dalej: u.ś.o.z.). Nie może więc dziwić fakt, że podstawy ku temu nie znalazła także Rada Miasta Słupsk. W końcu zasadniczą rolą gmin w dziedzinie ochrony zdrowia jest „zapewnienie świadczenia usług głównie podstawowej opieki zdrowotnej, obejmującej profilaktykę, diagnostykę, leczenie, rehabilitację oraz pielęgnację z zakresu medycyny ogólnej, rodzinnej, pediatrii i stomatologii, a także leczenie uzależnień w placówkach ambulatoryjnych. Do istotnych zadań gmin o charakterze obowiązkowym należy zaliczyć również pokrywanie wydatków na świadczenia zdrowotne osób bezdomnych oraz innych, niemających żadnych źródeł utrzymania i nieobjętych ubezpieczeniem zdrowotnym”[11]

Zatem materia objęta uchwałą znajduje się poza granicami zadań gminy w zakresie ochrony zdrowia. Tym samym, niezależnie od tego charakteru prawnego uchwały – władczego bądź niewładczego –   należy uznać, ze nie podstawą do jej uchwalenia nie mogą być art. 7 ust. 1 pkt 5 ani art. 18 ust. 1 u.s.g.

Program polityki zdrowotnej

Chcąc zakwestionować powyższe ustalenia, możnaby próbować zdefiniować „Program wsparcia edukacji zdrowotnej młodzieży na lata 2018-2020” jako program polityki zdrowotnej, który na podstawie art. 48 ust. 1 u.ś.o.z. może być realizowany przez jednostkę samorządu terytorialnego.

Uprzedzając takie obiekcje wypada przytoczyć ustawową definicję programu polityki zdrowotnej. Zgodnie z art. 5 pkt 29a  u.ś.o.z., jest nim „zespół zaplanowanych i zamierzonych działań z zakresu opieki zdrowotnej ocenianych jako skuteczne, bezpieczne i uzasadnione, umożliwiających osiągnięcie w określonym terminie założonych celów, polegających na wykrywaniu i zrealizowaniu określonych potrzeb zdrowotnych oraz poprawy stanu zdrowia określonej grupy świadczeniobiorców, opracowany, wdrażany, realizowany i finansowany przez ministra albo jednostkę samorządu terytorialnego”. Nie można także nie zauważyć wysokich wymogów formalnych związanych z przyjęciem programu polityki zdrowotnej, w tym obowiązek m.in.:

  • oparcia projektu programu polityki zdrowotnej na regionalnej mapie potrzeb zdrowotnych,  oraz dostępnych danych epidemiologicznych,
  • opisania choroby lub problemu zdrowotnego i uzasadnienie wprowadzenia programu polityki zdrowotnej wraz z danymi epidemiologicznymi i opisem obecnego postępowania,
  • wskazania mierników efektywności programu, sposobu jego monitorowania i ewaluacji,
  • uzyskania pozytywnej opinii Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji.

Mówiąc krótko, jak zauważył WSA w Bydgoszczy[12], charakter konkretnych programów polityki zdrowotnej wymaga posiadania skomplikowanych i specjalnych wiadomości, a także rozeznania specyficznego rodzaju potrzeb zdrowotnych mieszkańców. Projekt programu polityki zdrowotnej, do którego opracowania, przygotowania, wdrożenia, czy też realizacji przystępuje gmina, musi w konsekwencji uwzględniać rozpoznane potrzeby zdrowotne mieszkańców danej gminy. Przy czym „nie chodzi tu jedynie o abstrakcyjne odniesienie się do uśrednionych statystycznych danych, krajowych, czy światowych populacji”[13], lecz o potrzeby zdrowotne mieszkańców konkretnego obszaru.

W świetle powyższego, wszelkie próby interpretowania analizowanej uchwały Rady Miejskiej w Słupsku jako programu polityki zdrowotnej tracą jakiekolwiek uzasadnienie. Tym samym potwierdzić wypada wcześniejszą konkluzję o niemożności oparcia rzeczonej uchwały o któryś z podanych przepisów ustawy o samorządzie gminnym.

3. Przepisy ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie

Pozostaje zatem odnieść się do ostatniego z przepisów do których odwołuje się organ stanowiący Miasta Słupska – art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.p.r. Zgodnie z tym przepisem,  „do zadań własnych gminy należy w szczególności tworzenie gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie, w tym opracowanie i realizacja gminnego programu przeciwdziałania przemocy w rodzinie oraz ochrony ofiar przemocyrodzinie.” Literalne brzemiennie rzeczonego przepisu wydaje się jednoznaczne wskazywać materię, która ma być przedmiotem regulacji. Wyraźnie nie jest nią „wsparcie edukacji zdrowotnej”. Jednocześnie jednostki samorządu terytorialnego, co zgodnie potwierdza doktryna[14], nie mają kompetencji do tego, by upoważnienie ustawowe interpretować w sposób dowolny czy autonomiczny. A tylko taka  interpretacja mogłaby zaowocować uchwaleniem „Programu wsparcia edukacji zdrowotnej młodzieży” w oparciu o przepis dotyczący programu przeciwdziałania przemocy domowej.

Dla niniejszej analizy wystarczającym jednak będzie jeśli odnotujemy, iż Rada Miejska w Słupsku 27 kwietnia 2016 r. przyjęła, na podstawie nie innego przepisu jak właśnie art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.p.r., uchwałę nr XXIV/288/16 w sprawie przyjęcia Miejskiego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie oraz Ochrony Ofiar Przemocy w Rodzinie na lata 2016 – 2020. W świetle tego faktu bezprzedmiotowe wydają się dalsze dywagacje. Upoważnienie wskazane w rzeczonym przepisie zostało przez nyski samorząd zrealizowane. Na marginesie warto zauważyć, że Rada Miejska w Słupsku podjęła także, dnia 25 kwietnia 2017 r., uchwałę nr XXIX/278/2017 w sprawie przyjęcia Powiatowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie oraz Ochrony Ofiar Przemocy w Rodzinie na lata 2017 – 2020.

4. Bezprawne wejście w kompetencje MEN

Niezależnie od przedstawionych wyżej wątpliwości, zauważyć trzeba, iż podejmując badaną uchwałę, Rady Miejskiej w Słupsku wkroczyła w kompetencje Ministra Edukacji Narodowej. Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 3 ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, do programu szkolnego zostały włączone zagadnienia dotyczące seksualności człowieka, rodzicielstwa i rodziny, a delegacja do wydania aktu wykonawczego w tym zakresie powierzona została Ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wychowania (nie: jednostkom samorządu terytorialnego). Zgodnie z zasadami prawidłowej legislacji, „organ wskazany w upoważnieniu powinien zrealizować nałożony na niego obowiązek wydania aktu wykonawczego w sposób wyczerpujący.”[15] A jeśli tak, to uregulowanie wspomnianej materii przez Ministra jest kompletne tj. niewymagające osobnych aktów prawnych dotyczących tego samego przedmiotu. Zasada ta „ma charakter normatywny i wynika z tego, że w państwie prawa organy władzy publicznej muszą realizować nałożone na nie obowiązki” a jednocześnie „ma charakter bezwarunkowy (w stosunku do rozporządzeń, których wydanie jest obligatoryjne)”[16].

Niezauważając (lub ignorując) powyższego, Rada Miejska w Słupsku uchwaliła program obejmujący zagadnienia edukacyjne realizowane w ramach przedmiotu wychowanie do życia w rodzinie, czym łatwo się przekonać sięgając do szkolnej podstawy programowej[17]. Wśród celów kształcenia (wymagań ogólnych) nauczania wymienia się w niej m.in. znajomość  podstawowych zasad postępowania w sferze ludzkiej płciowości i płodności; kształtowanie postaw prozdrowotnych, prospołecznych i prorodzinnych. Wśród wymagań szczegółowych podstawy programowej poruszane są zagadnienia:

  • pojęć związanych z seksualnością człowieka: męskość, kobiecość, komplementarność, miłość, małżeństwo, rodzicielstwo, odpowiedzialność, integracja seksualna,
  • funkcji płciowości; integralnej i komplementarnej współpracy płci,
  • odpowiedzialności za sferę seksualną i prokreację,
  • przedmiotowego traktowania człowieka w dziedzinie seksualnej,
  • chorób przenoszonych drogą płciową, zasad profilaktyki,
  • płodności i ciąży,
  • antykoncepcji, jej rodzajów i skutków,
  • pomocy rodzinie w sytuacji choroby, uzależnienia, ubóstwa, bezrobocia, zachowań ryzykownych, problemów pedagogicznych, psychologicznych, prawnych,
  • dojrzewania,
  • wyrażania i kształtowania postaw asertywnych, z uwzględnieniem przy tym uczuć i przekonań innych osób.

Nie można zatem zgodzić się ze stawianą w uchwale tezą, jakoby uczniowie szkół ponadpodstawowych pozbawieni byli możliwości zdobywania wiedzy z zakresu wskazanego w uchwale. Jedyną dostrzegalną różnicą między podstawą programową przedmiotu wychowanie do życia w rodzinie a programem przyjętym przez Radę Miejską w Słupsku pozostaje sfera pojęciowa i aksjologiczna. Podczas gdy podstawa programowa znajduje swoje ugruntowanie w aksjologii Konstytucji RP, opierając zajęcia wychowania do życia w rodzinie na podejściu interdyscyplinarnym i szerokim kontekście  wychowawczo- profilaktycznym, program Rady Miasta odnosi się do „samodecydowania o sobie”, a także „równouprawnienia płci” nie przybliżając jednak znaczenia tych pojęć, a tym samym nie określając, czym różnią się one od tych stosowanych w podstawie programowej wychowania do życia w rodzinie.

Powyższe prowadzi do wniosku, iż „Program wsparcia edukacji zdrowotnej młodzieży na lata 2018-2020” stanowi faktyczną próbę wprowadzenia nowych zajęć szkolnych, będących swoistą alternatywą dla przedmiotu wychowanie do życia w rodzinie przy jednoczesnym rażącym przekroczeniu przez radę Miejską w Nysie swoich kompetencji. Jednostki samorządu terytorialnego, będąc organami prowadzącymi szkołę odpowiadają m.in. za zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, za wykonywanie remontów, zapewnianie obsługi administracyjnej czy wyposażenie szkoły w pomoce dydaktyczne.[18] Ani rada miasta ani burmistrz (prezydent) miasta nie maja jednak kompetencji do formułowania swego rodzaju własnej „podstawy programowej” realizowanej na zajęciach szkolnych. A taki właśnie charakter ma analizowana uchwała: określa „szczegółowy zakres materiału do przekazania w trakcie zajęć”[19]. Niczego nie zmienia tu okoliczność realizowania Programu przez organizacje pozarządowe wszak gmina nie może powierzyć wykonywania zadania, które nie leży w jej kompetencjach.

Podsumowanie

Uchwała nr L/687/18 Rady Miejskiej w Słupsku z dnia 28 marca 2018 r. w sprawie przyjęcia „Programu wsparcia edukacji zdrowotnej młodzieży na lata 2018-2020” została podjęta bez podstawy prawnej. Nie mogą być za nią uznane podane w uchwale przepisy ustawy o samorządzie gminnym niezależnie od tego czy uznamy przedmiotową uchwałę za akt władczy czy kierownictwa wewnętrznego. W pierwszym przypadku, ze względu na ich ogólny charakter i wymóg odrębnego potwierdzenia ustawowego. W drugim, ze względu na stanowiącą przedmiot uchwały materię – jej regulacja pozostaje poza granicami zadań gminy przewidzianymi w przepisach prawa.

Podobnie błędnym jest podawanie jako podstawy prawnej przepisów ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Przepisy te wprost wskazują na upoważnienie do przyjęcia innego programu niż ten przyjęty uchwałą nr L/687/18.

W reszcie, treść analizowanej uchwały jest niemal tożsama z treścią podstawy programowej wychowania do życia w rodzinie zdradzając niczym nieuprawnione wejście w kompetencje Ministra Edukacji Narodowej.

Biorąc pod uwagę powyższe trudno nie uznać rzeczonej uchwały za jedną z odsłon batalii wymierzonej w konstytucyjne prawo rodziców do zapewnienia dziecku wychowania zgodnego z ich przekonaniami, potwierdzone szeregiem międzynarodowych konwencji i uznawanego za „w praktyce najważniejsze prawo rodzicielskie”[20].

Autor: Rafał Dorosiński

[1] Uchwała nr L/687/18 Rady Miejskiej w Słupsku z dnia 28 marca 2018 r. w sprawie przyjęcia „Programu wsparcia edukacji zdrowotnej młodzieży na lata 2018-2020”.  Program stanowi załącznik do uchwały i liczy niewiele ponad jedną stronę tekstu.

[2] Tamże.

[3] Red. R. Hauser, Z. Niewiadomski, Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz, 2011.

[4] M. Augustyniak, T. Moll, Komentarz do art. 7 u.s.g., [w:] red. B. Dolnicki, Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz, 2018.

[6] Red. R. Hauser, Z. Niewiadomski, Ustawa o samorządzie… dz. cyt.

[7] Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 18 sierpnia 2009 r., sygn.. II SA/Po 369/09.

[8] „Przepis ten [art. 18 ust. 1 u.s.g.] upoważnia radę gminy do podejmowania działań niewładczych (np. o charakterze programowym, intencyjnym), ale pozostających w granicach zadań gminy przewidzianych w przepisach prawa.” Wyrok WSA w Gliwicach z 6 października 2008 r., sygn.. IV SA/Gl 487/08.

[9]

[10] Por. postanowienie NSA z dnia 9 maja 2012 r., sygn.. I OSK 926/2012.

[11] J. Śmiechowicz, Realizacja zadań z zakresu ochrony zdrowia przez samorząd terytorialny w Polsce – problemy i ocena stanu faktycznego, [w:] „Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu”, nr 319 (2013).

[12] Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 6 września 2017 r., sygn. akt II SA/Bd 762/17.

[13] Tamże.

[14] „Nie istnieje generalna klauzula autonomii normodawczej samorządu terytorialnego (…).” A „w polskim systemie ustrojowym nie ma miejsca na prawodawstwo autonomiczne względem ustaw, wynikające z przysługujących samorządowi praw naturalnych.” D. Dąbek, Komentarz do art. 94 Konstytucji RP, [w:] red. M. Safjan, L. Bosek, Konstytucja RP. Tom I. Komentarz do art. 1–86, 2016.

[15] G. Wierczyński, Komentarz do rozporządzenia w sprawie "Zasad techniki prawodawczej", [w:] Redagowanie i ogłaszanie aktów normatywnych. Komentarz, 2016.

[16] Tamże.

[17] Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej w sprawie podstawy programowej kształcenia ogólnego dla liceum ogólnokształcącego, technikum oraz branżowej szkoły ii stopnia z dnia 30 stycznia 2018 r., Dz.U. z 2018 r. poz. 467.

[18] Art. 10 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. prawo oświatowe, Dz.U. z 2018 r. poz. 996.

[19] Uchwała nr L/687/18… dz. cyt.

[20] W. Borysiak, Komentarz do art. 48 Konstytucji RP, [w:] red. M. Safjan, L. Bosek, Konstytucja RP. Tom I. Komentarz do art. 1–86, 2016.

Edukacja

Na co zezwala i czego zakazuje nauczycielom nowe rozporządzenie dotyczące prac domowych

Pierwszego kwietnia wejdą w życie regulacje przewidujące ograniczenia dla nauczycieli w szkołach podstawowych. Dotyczą one możliwości zadawania i oceniania prac domowych. W klasach I-III zabronione będzie zadawanie uczniom pisemnych i praktyczno-technicznych prac domowych z wyjątkiem ćwiczeń usprawniających motorykę małą, czyli np. umiejętność pisania. W klasach IV-VIII pisemne i praktyczno-techniczne prace domowe będą mogły być proponowane do wykonania przez nauczyciela, ale nie będą one obowiązkowe dla ucznia i nie będą podlegały ocenie.

Czytaj Więcej

Wolność religii w szkole

Prawo ucznia do udziału w rekolekcjach. Analiza zarzutów stawianych dyrektorom szkół przez niektóre organizacje pozarządowe

Główne tezy

· Rekolekcje mogą być organizowane na terenie szkoły.

· Każdy uczeń, który tego chce może uczestniczyć w rekolekcjach. Fakt uczęszczania bądź nieuczęszczania na lekcje religii nie ma znaczenia.

· Niepowiadomienie dyrektora szkoły z miesięcznym wyprzedzeniem o terminie rekolekcji nie uniemożliwia ich organizacji.

Czytaj Więcej

Ochrona życia

Zagrożenie zdrowia psychicznego kobiety ciężarnej jako przesłanka legalizująca aborcję

· Od czasu wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku uznającego niezgodność z Konstytucją aborcji eugenicznej, podejmowane są próby rozszerzającej interpretacji przesłanki zagrożenia zdrowia kobiety. Miałaby ona uzasadniać poszerzenie dostępu do aborcji w Polsce.

Czytaj Więcej

Ochrona życia

Analiza projektu Paktu ONZ na rzecz Prawa do Rozwoju

· W Grupie Roboczej Rady Praw Człowieka ONZ trwają prace nad projektem nowego traktatu międzynarodowego - Paktu na rzecz Prawa do Rozwoju.

Czytaj Więcej